Obraz ukazuje młodą kobietę pogrążoną w wewnętrznej refleksji. Jasna twarz kontrastuje z ciemnym tłem świata podziemnego, a spiralne włosy przypominają fale Styksu, oddzielającego świat żywych od królestwa zmarłych. W chwili porwania Persefony, światło dnia zostało zastąpione mrokiem Tartaru, jednak w ciemności towarzyszą jej latające obok świetliki. Czerwone usta i złote rumieńce symbolizują przemianę z dziewczyny w królową. Mimo mroku, z jej serca wydobywa się ciepłe, zielone światło, z którego budzi się życie. Persefona nie walczy z przeznaczeniem. Obraz emanuje spokojem i akceptacją nowej roli.